Con Chusé som amigos dende chicoz. La familia suya é d’estas que tiene tantas tierras. Encara que va llegar a ir a la universidat, más per insistir-le los pares que per empuje propio, me penso que a los cafés el conoceban más que a las cllases. Mai he teniu cllaro de qué treballa, u si’l fa. Manimenos, si m’he de fiar de las suyas barucas, faenas no le’n faltan.
Dende fa un par d’años diz que é escritor. En fin… Dimpués de publlicar un llibro, va amenazar con el segundo, y l’ha cumplliu. «Ya te’n guardaré uno», me va dir la primer vez, y yo, inocente, va picar y le va contestar que vale. Ya me va precupar ben de no acudir a una presentación que va fer, per si teniba suerte y s’habeba olvidau de yo. Tanta propaganda le va dar y tantas invitacions va mandar que, según contan, estaba allí la metat del llugar. Anda brenda y tot diz que van dar. No me’l va valer. Una tarde me se va presentar a casa mía con el llibro a la mano. Vente euros me va costar la broma. Lo pior ha siu que fa tres meses me va entrampar una atra vez. A su mare, que i pensa que va parir una eminencia, no le’n va saber negar cuan me va ofrecer el segundo. Diez páginas va aguantar esta vez. Sale a dos euros per página.
Este maitino, a la pllaza el mercau, me’l he trovau de cara y no m’he podiu amagar.
―Yep, ¿qué hem de fer? ¿Ya t’has leiu el llibro?
―Sí, prou majo.
M’ha pillau tan despreveniu que l’he contestau sin pensar-ie. Cuan m’he queriu dar cuenta, ya no n’habeba escapatoria.
―Ya’l sabeba yo. ¿Y el final? A que no te’l asperabas ixe final, ¿eh?
No soy de mentir, perque m’atabalo y acaba notán-se-me, pero según y cómo, tapoco conviene sincerar-se del tot. No pensez que estoy orgulloso de lo que he fecho, pero las cercustancias s’han presentau asinas y ya é tarde pa rectificar. En una milésima, he determinau de fer-me el muerto. M’he dixau caer tot llargo, a ver per áne raventaba la cosa.
En mala hora me s’ha alcurriu. En custión de menutos s’ha montau un revolvino de chen que daba horror. «Un paralís», he sentiu que diban, «la tensión», «una ambolia». Miedo m’ha dentrau. He fecho mención de ubrir los ojos y sacar-le importancia, pero no me’l ha valiu. «Que no se menee, que é pior», «que vienga l’ambulancia»… ¡Copón, qué desagerada é la chen! ¿Guarda si habrán llamau tamé al tanatorio? Total, que aquí me tienen anda mañana en observación, a la UCI. Si el tiengo que veyer pe’l lau bueno, ya no cal que veiga a fer-me los análisis que teniba pendientes, y de paso que me miren ben y asinas salgo con la revisión complleta, igual que cuan llevo el auto a que me’l posen a punto.
Como las horas se fan llargas, m’ha dau per descurrir la prósima chugada, que improvisar no conto de repetir-lo más. Cuan Chusé me torne a preguntar pe’l suyo llibro, penso torcer una miaja los ojos y dir-le: «Ya’l siento, chiquet, pero m’han quedau secuelas», y que se’l tome per ane quiera.